غم انگیز نیست؟

او می فهمید،جزیی ترین حالت ها و گذراترین آنات مرد را عمیقا حس می کرد و می فهمید. پس، دست می گذاشت بر پشت دست قیس و آرام می فشردش. لحظه بسیار کوتاه و گذرا بود، اما چنان بود که احساس شود تمام ذرات حواس خودش را دستادست به سلسله اعصاب مرد منتقل کرده است.بگذارید همه ایام پاییز انگاشته شود و تمام زمان ها مقطع غروب، بعد از ظهر تا غروب؛ و تمام فواصل مسیری که از مرکز شهر می گذشت و یکسر پیش می رفت تا جنوب، جنوبی ترین پل قدیمی شهر سُلوک |محمود دولت آبادی | نشر چشمه غم انگیز نیست؟...

و قیس هرگز ندانست و هنوز هم نمی تواند بداند چه حس عجیب و ساده ای از رفاقت و یگانگی را به او منتقل می کرد. آن نگاه که یکپارچه پر می شد از رضایت و از زلالی های عاطفه عمیق انسانی. این احساس را هنوز هم دارد که در چشم های او نه هیچ نشانی از ریا نبود، بل چنان سپاسمندی روشنی را عرضه می داشت که مرد را مثل یک طفل به وجد می آورد.

سُلوک | محمود دولت آبادی | نشر چشمه

غم انگیز نیست؟...

حتی یک لحظه گذرا هم حضورش،آمدنش، رفتنش و سرگردانی هایش در کوی و خیابان ها، و خرامیدنش در راه هایی که او را به قیس می رسانیدند، ساده و آسان تلقی نکرده بود؛ و در همه حال و در ورطه های گوناگون تخیل و اندیشه های قیس؛ همواره او مقامی مطمئن و محترم می داشت؛ و آمدنش... آی! زیبا بود و به قامت، یا قیس چنانش دیده بود! اما بود. چشمانش، لبانش و صدایش. چون از در به درون پا نهاد بی اختیار به خود گفته شد «آمد! خودش است او؛ همان که سالیان سال چشم به راهش داشته بوده ام! ممکن است، چنین اتفاقی ممکن است رویا نباشد؟!» نبود. رویا نه؛ خودش بود. با هفده بهار آمده بود در گلوگاهِ به هنگام شهریور، فصلی که بسیار دوست می داشتش قیس، با خونِ روشن ِ زیر پوست گونه ها و ذکاوتی کودکانه در مردمک چشم هایش و نیرویی برجهنده در قفسه سینه، چنان که مهار آن به دشواری میسر می نمود. سُلوک | محمود دولت آبادی | نشر چشمه غم انگیز نیست؟...